Met Ninja Gaiden: Ragebound gaat Koei Tecmo terug naar haar roots. Een 2D sidescroller met een pittige maar eerlijke moeilijkheidsgraad waarbij je de skillsets van twee totaal verschillende ninja’s in de vorm van Kenji en Kumori moet zien uit te buiten. Weet de game indruk te maken of stelt de game teleur? Dat lees je hier in de review.
Mijn eerste ervaring met de Ninja Gaiden-serie was op de NES, maar pas jaren later op de originele Xbox en Xbox 360 met Ninja Gaiden Black en Ninja Gaiden II klikte het echt voor mij. De combat in die games is namelijk ontzettend diepgaand en hoewel veel mensen de moeilijkheidsgraad van die games uitdagend vinden, bieden de beide games juist veel voeldoening wanneer je lange combo’s aan elkaar weet te rijgen en een enorme bloederige chaos onder je tegenstanders weet aan te richten. Ninja Gaiden 3 was in veel opzichten een lichte misstap die op de Wii U grotendeels weer goedgemaakt werd dankzij alle extra content die Razor’s Edge introduceerde.
Van 3D naar 2D maar nog steeds een klasse apart
Ninja Gaiden: Ragebound speelt echter meer als de oude games op de NES en Super Nintendo, waarbij je vooral momentum moet opbouwen en aanvallen moet ontwijken, tegenstanders zo efficiënt en snel mogelijk moet neerhalen en je een weg langs verschillende vallen en platforms moet zien te maken.
Het verhaal begint wanneer Jo Hayabusa gedood wordt en zijn zoon Ryu naar Amerika vertrekt om orde op zaken te stellen. Terwijl de gebeurtenissen van de eerste Ninja Gaiden op de NES plaatsvinden, zul je als Kenji het Hayabusa-dorp moeten verdedigen tegen allerlei vijandige ninja en demonen. Na een korte tutorial, waarbij de meeste basisvaardigheden zoals het klimmen via plafonds, het omhoog springen via muren en het nut van je Guillotine Boost worden uitgelegd, mag je dan eindelijk aan je slachtpartij beginnen.
Guillotine en Hypercharge
Die Guillotine Boost is overigens een van de belangrijkste gameplayprincipes die je snel onder de knie dient te krijgen. Door op de juiste momenten opnieuw op de springknop te drukken kun je namelijk jezelf in de lucht houden en makkelijker naar hogere platformen springen. Hiervoor moet je wel een projectiel of een daadwerkelijke vijand in de buurt hebben van waaraf je door kunt springen, maar het is duidelijk dat Ragebound dit spelprincipe door middel van het level design en de plaatsing van de vijanden erg centraal heeft gemaakt voor de gameplay.
Een ander belangrijk aspect zijn zogenaamde Hypercharges. Je zult geregeld vijanden aantreffen die een blauw oplichtend aura hebben boven hun hoofd. Door deze vijand te doden wordt Kenji tijdelijk Hypercharged. Dat heeft als resultaat dat je bijvoorbeeld een hele sterke tegenstander met een enkele slag kunt doden. Door de plaatsing van de vijanden met blauwe aura’s wordt natuurlijk wel getelegrafeerd dat er een sterke vijand aan zit te komen, maar de levels leren kennen terwijl je collectibles probeert te verzamelen en een goede rang neer wilt zetten is natuurlijk ook onderdeel van de charme van Ninja Gaiden.
Master Ninja word je niet zomaar
Met het verslaan van tegenstanders, het behalen van een hoge kill score, het tijdig voltooien van een level, het volbrengen van uitdagingen en het verzamelen van verborgen objecten kun je een score aan het einde van een level verdienen. Deze lopen uiteen van D, C, B en A tot de ultieme score van Master Ninja met een S ranking. Het is overigens niet onmogelijk om elk level met een S rank te voltooien wanneer je het slim speelt. Zo zijn er meerdere items te verzamelen die je een status boost of genezende effecten geven. Vaak krijg je nieuwe items als beloning voor een goede rang bij een missie, dus deze gameplay loop van elke keer proberen om je eindscore net een beetje beter te doen in de hoop een nieuw item te krijgen is erg verslavend. Zo kun je een medaille inzetten die ervoor zorgt dat je eindrang met één omhoog gaat, maar daar staat tegenover dat je geen enkele health terugkrijgt wanneer je een save point bezoekt. Zo biedt Ragebound je behoorlijk veel vrijheid om je speelstijl aan te passen.
Twee ninja in één lichaam
Na een samenloop van omstandigheden worden de zielen van Kenji en een lid van de Black Spider Clan genaamd Kumori samengevoegd in het lichaam van Kenji. Dat heeft tot gevolg dat je haar skillset ook tot je beschikking hebt tijdens de gevechten en het verkennen van de levels. Van het verhaal hoef je niet veel bijzonders te verwachten, maar de dialogen tussen Kumori en Kenji vond ik persoonlijk wel goed geschreven. Ze hebben een soort van onderlinge broer/zus-verhouding waarbij je merkt dat ze gaandeweg het verhaal wel beter op elkaar ingespeeld raken. Misschien ietwat voorspelbaar, maar als het werkt dan werkt het. En gelukkig is dat bij Ragebound het geval.
De grafische stijl van Ragebound en de bijpassende muziek geven perfect die jaren tachtig/negentig-sfeer van actiefilms weer waardoor de game vaak voelde als een titel uit het Super Nintendo-tijdperk. Ontwikkelaar The Game Kitchen heeft in ieder geval uitstekend werk afgeleverd met deze 2D Ninja Gaiden. Met een dag fanatiek gamen kun je de aftiteling binnen een uurtje of vijf wel voorbij zien rollen, maar Ragebound is vooral een game die veel herspeeld moet worden om de betere scores neer te zetten. Het feit dat ik meerdere levels inmiddels van begin tot eind kan dromen geeft wel aan dat je het spel makkelijk oppakt, maar vervolgens moeilijk neer kunt leggen.
Conclusie
Ninja Gaiden: Ragebound klinkt goed, zier er geweldig uit en speelt nog beter. De redelijk beperkte lengte van het verhaal neemt niet weg dat je behoorlijk lang zoet kunt zijn met het voltooien van alle levels op de hoogste rang, dat de gameplay strak aanvoelt en dat Ragebound het beste van games uit de jaren negentig combineert met toegankelijkheid van een hedendaagse game. Voor veertig euro is het spel in ieder geval een hele dikke aanrader.
8.9
6.0
737 )
13-08-2025 12:28
101)
13-08-2025 12:36
