De eerste keer dat ik The Precinct onder ogen kreeg, was ik gelijk verkocht. De game leek terug te grijpen naar de begindagen van de Grand Theft Auto-games, maar dan vanuit het perspectief van een politieagent in plaats van een schurk. De actievolle trailer, die begeleid werd door sfeervolle synthmuziek, zorgde ervoor dat ik de game gelijk op mijn Steam-wishlist zette. Nu, bijna een jaar later, kunnen we er na een lang uitstel eindelijk mee aan de slag. Weet deze titel mijn hoge verwachtingen waar te maken? Dat lees je in deze review.


Dagelijkse sleur
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik zeg altijd dat er binnen het maken van entertainment één zonde is die groter is dan het creëren van een slecht product, en dat is het maken van iets saais. The Precinct valt helaas voor mij in de tweede categorie. In de game speel je als agent Nick Cordell Jr., een rookie bij het politiecorps van het fictieve Averno City in 1983. Als iemand die onlangs een paar seizoenen van The Rookie heeft gebinged, voelde ik me aanvankelijk als een vis in het water. De openingsmissie was veelbelovend en gaf me hoop, maar al snel verdween die glimlach van mijn gezicht toen ik me door een reeks repetitieve taken heen moest worstelen.

Nu ben ik als roguelite- en farming sim-liefhebber niet vies van een beetje herhaling, maar The Precinct weet de definitie daarvan wel erg ver door te trekken. Aanvankelijk lijkt het nog leuk: je begint met het uitdelen van parkeertickets en het arresteren van graffitispuiters en later mag je ’s nachts met een helikopter op jacht naar criminelen of patrouilleren in je politieauto. Dit klinkt als een vermakelijke variatie, maar al snel merk je dat de activiteiten te veel op elkaar lijken, waardoor de verveling snel toeslaat. Wanneer je in een gebied genoeg criminelen hebt opgepakt speel je een klein stukje verhaal vrij, maar dit is vaak zo weinig dat het zelden aanvoelt als een gepaste beloning voor de moeite.


Patrouilleren
Een van de meest irritante aspecten van de game is zonder twijfel de constante stroom aan notificaties die je onderbreekt tijdens het spelen. Heb je eindelijk een crimineel in het vizier, krijg je ineens een melding dat er twee straten verderop ingebroken wordt in een auto en dat je daar naartoe moet. Met een beetje pech ligt deze locatie buiten je werkgebied, waardoor het niet bijdraagt aan je progressie in die specifieke regio. Je kunt deze missies weigeren, maar dan mis je weer waardevolle XP voor je persoonlijke ontwikkeling waarmee je nieuwe vaardigheden vrij kunt spelen. Dit systeem voelt zo ongebalanceerd aan dat je je af kunt vragen wat het nut is van al deze willekeurig gegenereerde missies.

Af en toe krijg je tijdens je patrouille een telefoontje dat er ergens een lichaam is gevonden of dat je verwacht wordt in het mortuarium om een lijk te identificeren. Deze oproepen breken de dagelijkse sleur een beetje en duwen het verhaal vooruit, maar ze zijn zo kort dat je vaak na een minuut buiten staan alweer verder kunt met je gebruikelijke activiteiten. Het helpt ook niet dat de dialogen bestaan uit middelmatig schrijfwerk en platte voice acting waarvan de tranen je nog net niet in de ogen springen. Je zou bijna wensen dat je de mensen die hier verantwoordelijk voor zijn kunt arresteren in de game.


Op de bon geslingerd
Wanneer je denkt dat je alles hebt gehad, speelt de game ook nog eens niet lekker. De auto’s zijn lastig te besturen, waardoor je vaak uit de bocht schiet, en het richten van je wapens is al helemaal een ramp. Tijdens een shootout lukt het vaak niet om te richten op het mannetje dat je neer wilt halen, waardoor je uit cover moet komen of dichterbij moet gaan staan en daardoor zelf doorzeefd wordt met kogels. Dit maakt van The Precinct eerder een struggle om te spelen dan iets waar plezier uit te halen valt, en dat is zo jammer.


De audiovisuele presentatie zit, op de voice acting na, namelijk retestrak in elkaar. Visueel heeft de game echt een toffe uitstraling, en de met saxofoons doordrenkte synthmuziek ligt heerlijk in het gehoor. Daarnaast draait de game ook nog eens als een zonnetje op de pc, en voor de Steam Deck heeft het spel een apart handheldprofiel in de instellingen waarmee de framerate rond de dertig frames per seconde komt te liggen. Als de rest van The Precinct net zo goed in elkaar stak, hadden we wellicht een pareltje in handen gehad. Nu voelt het eerder als een misdaad tegen de beperkte tijd die je in games kunt steken.

Conclusie
The Precinct had alle ingrediënten om een topgame te worden, maar door de saaie gameplay en slechte besturing voelt het meer aan als een cold case dan een spannende thriller. Net als een verkeerscontrole waar je het liefste aan voorbij rijdt, voelt The Precint als een game waar je niet te veel tijd aan wilt besteden. Helaas.