Waarschijnlijk niet de laatste fantasie
Centraal in Lost Soul Aside staat Kaser, een jongeman die al zijn kleren door Tetsuya Nomura laat kopen in een halloweenwinkel voor puberende vampieren. Het is dan ook geen verrassing dat Yang Bing en ontwikkelaar Ultizero Games zich heeft laten inspireren door Final Fantasy, en dan met name de meer recente en ‘edgy’ uitvoeringen. Vanzelfsprekend wordt er een rechtvaardige strijd gestreden met het kwaadaardige keizerrijk waarin Kaser woont. Hoe weten we dat het rijk kwaadaardig is? Nou, alle soldaten die Kaser in de opening van de game tegenkomt zijn bezig met onschuldige burgers in elkaar te trappen en uit te schelden in hun beste Disney-schurkstem. Dat zou in een goedaardig keizerrijk nooit gebeuren.
Om aan al dit onrecht te antwoorden heeft Kaser zich met een viertal smaken Waifu verenigd in het rebellenclubje GLIMMER. Als het spel begint is Kaser onderweg naar het hoofdkwartier voor een geheim beraad. De ogen van de keizer loeren mee vanuit elke hoek, discretie is van levensbelang. Maar dan! Plots ziet Kaser hoe een soldaat op het punt staat een jongetje een meer dan corrigerende tik te verkopen. Moet hij dit verkroppen in naam van het hogere doel, of kan hij op subtiele wijze een manier vinden om het jochie uit zijn hachelijke situatie te bevrijden? In plaats van hierover na te denken besluit Kaser via de muur van meerdere gebouwen naar de soldaat toe te rennen, om na een animesprong van jewelste hem zo hard tegen de grond te trappen dat de arme knecht metershoog terug de lucht in stuitert. Hierna springt Kaser de beste man achterna en verkoopt hem in de lucht nog een paar trappen. Ook de toesnellende wachters worden zonder pardon tegen de grond gewerkt. Probleem opgelost. Boeiend dat dit allemaal op letterlijke steenworpafstand van het ‘geheime’ hoofdkwartier gebeurt. Nee, Lost Soul Aside is geen spel om al te serieus te nemen. Alhoewel het dat zelf vaak niet doorheeft.
Al aan het eind van de inleiding wordt de rebellie grotendeels vergeten wanneer kristalachtige aliens uit de lucht vallen en alles en iedereen beginnen aan te vallen. De monsters zuigen de ziel uit het tengere lijfje van Kasers zus en de rest van het spel zal draaien om haar uit een coma te laten ontwaken door Soul Shards te vinden ofzo. In de tussentijd heeft Kaser een antieke Voidrax genaamd Lord Arena bevrijd, waarna zij een symbiotische relatie aangaan om hun vijanden effectiever uit te kunnen schakelen. Dit alles en het gros van het plot worden met de speler gedeeld in een haastig gepresenteerde lauwe soep van Zelfstandige Naamwoorden. Geen moment komen de kartonnen uitsneden die door moeten gaan voor personages tot leven. Daar is vooral het ondermaatse schrijfwerk en bij tijden hilarische voice acting debet aan. Qua verhaal overstijgt Lost Soul Aside de gemiddelde B-game uit het PlayStation 3-tijdperk niet. Optimistisch beschouwd kan je dat een hommage noemen.
Identiteitscrisis
Maar Lost Soul Aside speel je niet voor het verhaal. Als ik zou moeten raden waarom Yang Bing deze game ooit – desnoods in zijn uppie – wilde realiseren, dan zou dat een passie voor toffe gevechten moeten zijn. Op dit gebied raakt het spel lange tijd namelijk wél de juiste noot. Lost Soul Aside is een hack ’n’ slash-spel dat dicht tegen zogeheten character action games à la Devil May Cry aan schuurt. Aanvankelijk beschik je maar over één wapentype, het zwaard, maar gestaag breidt Kaser zijn arsenaal uit. Met vierkantje en driehoekje lanceer je aanvallen, hoewel de mogelijke combo-routes – waar je toegang toe hebt door te wisselen tussen deze aanvallen – voor het genre beperkt zijn. Ongeacht het moment in een vierkantje-combo waarop je driehoekje indrukt, zal het resultaat altijd een lancering richting de lucht zijn. Hierna kan de combo daar worden voortgezet. Dit is minder spannend dan ik gewend ben van dergelijke games, te meer omdat het voor drie wapentypes geldt. Daarmee gaat hun unieke identiteit grotendeels verloren. Daarnaast kunnen sterkere vijanden en bazen helemaal niet gelanceerd worden, waardoor je moet leunen op het kleine aanbod grondcombo’s.
Dit alles ziet er wel ontzettend soepel en spectaculair uit. Gevechtsanimaties laten zeker in het begin het bloed sneller stromen. Met name de kleinere vijanden zijn een genot om in mootjes te hakken. Lost Soul Aside richt zich niet zozeer op ingewikkelde combo’s, maar mengt een hoop mechanieken uit andere actiegames. Zo is er de welbekende perfect dodge, welke een bonus oplevert afhankelijk van welk wapen je hanteert. Er is ook een parry, waarmee je gemakkelijk veel Break-schade aanricht. Na genoeg Break-schade ligt de vijand wijd open voor een Finisher. Kaser kan tevens gebruikmaken van Arena Powers – speciale, magische vaardigheden – en een Fusion-modus activeren, waarna hij tijdelijk extra snel en sterk is (en zijn haar wit wordt; subtiel is deze verwijzing niet). Om een of andere reden is er ook nog een elementensysteem waarbij bepaalde vijanden zwak zijn voor een element en kan je talloze consumables maken en gebruiken. Niet dat het ooit echt nodig is. Oh ja, elk wapentype heeft ook zijn eigen skill tree, wapens kunnen uitgerust worden met accessoires die bonussen geven en Kaser kan een aantal juwelen aantrekken die hem weer voorzien van andere bonussen.
Het resultaat is dat de game vrijwel geen eigen identiteit heeft. Het verliest alle focus en probeert een beetje van alles te doen. Waar is de visie? Waar is de passie die dit project ooit gelanceerd heeft? Het meest interessante en meest eigen mechanisme van Lost Soul Aside is de Burst Pursuit. Dit is een extra sterke vervolgaanval, die uitgevoerd kan worden met R2 wanneer Kaser blauw opgloeit. Door te investeren in de skill tree wordt dit na steeds meer aanvallen mogelijk. Doordat een Burst Pursuit stamina kost, wat ook nodig is om defensieve manoeuvres uit te kunnen voeren, moet een fijne balans uitgevogeld worden tussen aanval en verdediging. Baasgevechten vallen ook in positieve zin op. Vooral door hun grote aantal, maar ook door het hoge cinematische gehalte hiervan. Na verloop van tijd legt de hoge frequentie wel een ander pijnpunt bloot: het gebrek aan impact. Vijanden, met name bazen, reageren namen niet echt op Kasers aanvallen. Aanvankelijk ben je te veel bezig met het uitvoeren van toffe animaties om je hieraan te ergeren, maar later bekroop me steeds meer het gevoel alsof ik met verlepte papieren rietjes tegen een bokszak van cement aan het slaan was.
Plastisch fantastisch
Lost Soul Aside maakt dankzij zijn uiterlijke kenmerken een goede eerste indruk, maar krab de laagjes vernis los en je treft een zielloze dertien-in-een-dozijngame aan. Deels komt dit door Unreal Engine 5. Hiermee ligt grafische pracht, in elk geval op technisch vlak, binnen handbereik voor steeds meer ontwikkelaars. En het spel ziet er vaak inderdaad geweldig uit. Maar toch ontbreekt er iets. Geen enkele omgeving weet te beklijven, geen enkel karakterontwerp weet te inspireren of blijft je bij. Tuurlijk, vrouwelijke karaktermodellen beantwoorden aan de steeds populairder wordende ‘Gooner’-smaak. Zo zal de game vast een zeker publiek weten te bekoren. Het kan allemaal niet verhullen dat achter de technische degelijkheid geen artistieke visie schuilt en zeker geen hart.
Zoals we vaker zien bij Unreal Engine 5-games is de performance niet vlekkeloos, in ieder geval niet op het standaardmodel van de PlayStation 5. In de Performance-modus probeert de game een framerate van 60 beelden per seconde te presenteren, maar dit lukt geregeld niet. Zeker in latere baasgevechten kakt de framerate drastisch in, wat de gameplay-elementen die berusten op nauwkeurige timing onbetrouwbaar maakt. Het spel is ook niet gespeend van de nodige bugs. Verslagen vijanden wiens model over het slagveld blijven wandelen, vijanden die immuun voor schade zijn waardoor een save herladen moest worden en een heuse systeemcrash. Ik kwam het allemaal tegen.
Conclusie
Tja, waar zijn de jaren gebleven? Dat vraag ik me af nu Lost Soul Aside in de schappen ligt. Ik wil benadrukken dat dit absoluut géén slechte game is; ik heb me gedurende 10 van de ongeveer 20 uur prima vermaakt. Met name de combat kan echt boeiend zijn. Maar als geheel genomen is Lost Soul Aside zo ontzettend middelmatig. Het ramt alle mogelijk gameplay-systemen in de game – ik heb het nog niet eens over de totaal overbodige puzzels en platformsecties gehad) – zonder te weten wat voor spel het wil zijn. Het heeft een technisch knappe kop, maar weet daarmee niet te verbergen dat het geen persoonlijkheid heeft. Lost Soul Aside is een game die je kan spelen, maar je kan het ook prima niet doen.
8.5
9.9
361 
7)
08-09-2025 02:07
