Nieuwe gezichten, oude angsten
Little Nightmares III laat het duo Six en Mono achter zich. In hun plaats komen Low en Alone, twee nieuwe kleintjes die zich – dit keer ook in co-op – samen door The Spiral heen moeten zien te worstelen. De grimmige en fascinerende wereld die Supermassive voor deze sequel geboetseerd heeft, laat toe om het tweetal naar meer uiteenlopende locaties te sturen. Zo loods je het duo onder meer van een woestijngebied, naar het interieur van een snoepfabriek en een oude vervallen kermis. Elk van die locaties ademt de gure, dreigende sfeer die de reeks zo herkenbaar maakt. Net als zijn voorgangers vertelt Little Nightmares III zijn verhaal zonder woorden, maar met minimale middelen weet het spel nog steeds sterke emoties op te wekken. Zo beschikt Alone over een moersleutel, terwijl Low pijl en boog hanteert. Dat je dit derde deel coöperatief kunt spelen is misschien wel de grootste manier waarop het de gameplay vernieuwt ten opzichte van beide voorgangers.
Coöperatief plezier …
Met een volledig nieuw verhaal en twee frisse hoofdpersonages die coöperatief samen moeten werken, lijkt het spel een stap vooruit te willen zetten. Inhoudelijk blijft het evenwel stevig vasthouden aan de gekende formule. De vertrouwde mix van eenvoudige omgevingspuzzels, zelden uitdagende platformsecties, spannende sluipmomenten en intense achtervolgingen keert ongewijzigd terug. Een herhaling van zetten, alleen ditmaal integraal in co-op.
Bij gebrek aan medespelers ging ik er de eerste keer solo doorheen, waarbij het tweede personage op de automatische piloot gaat. De AI-partner gedraagt zich, net zoals Six dat al deed in Little Nightmares II, meestal goed en doet op een paar uitzonderingen na altijd wat van hem/haar verwacht wordt. Toch raad ik aan om, net zoals in mijn tweede playthrough voor deze recensie, met een echte medespeler te spelen. Dit omdat je AI-kompaan geprogrammeerd is om je niet tot last te zijn, zodanig dat hij vaak de oplossing prijsgeeft van een puzzel of de stress uit een achtervolging haalt door meteen de goede richting op te rennen. Het is veel plezieriger om dit samen met een partner van vlees en bloed uit te zoeken.
… maar niet lokaal
Toch benut Little Nightmares III zelfs dan nooit het volle potentieel van zijn grootste vernieuwing. De twee hoofdpersonages beschikken dan wel over unieke acties, maar de manier waarop die worden ingezet blijft oppervlakkig. Puzzels zijn geen hersenkrakers die doordacht teamwerk vereisen, maar eerder rechttoe rechtaan dingen zoals ‘Speler 1 draait aan een hendel waardoor speler 2 weer wat verder kan’ en varianten daarop. Bij gevechten – die op één hand te tellen zijn – moet Low bijvoorbeeld eerst het hoofd afschieten met pijl en boog, waarna Alone de job definitief kan klaren met een klap van haar moersleutel. Het heeft allemaal een hoog ‘been there, done that’-gehalte en met een beetje vindingrijkheid had Supermassive misschien wat uitdagendere puzzels op ons pad kunnen gooien.
Daarbovenop is de co-op enkel online mogelijk. Een lokale modus ontbreekt. Dat is jammer, want dit is het type spel dat zich daar perfect voor leent. De toevoeging van een friends pass – waardoor één exemplaar van de game volstaat om met iemand samen te spelen – is een fijn gebaar, maar het blijft een gemiste kans dat Little Nightmares III niet op de bank tot leven komt.
Routineklus
Over gemiste kansen gesproken: de uitvoering van de algemene spel-ervaring voelt dit keer minder scherp. Er zijn langere segmenten zonder echte dreiging, kamers die je haast gedachteloos doorkruist en ruimtes die aanvankelijk suggereren meer te zijn, maar uiteindelijk ook enkel dienen als nietszeggende opvulruimte waarbij je enkel door het zoveelste luikje of open raampje springt. Vooral in de eerste helft van de game mist het horroravontuur het ritme die eerdere delen veel doeltreffender opbouwden. Bij Little Nightmares II zat ik veel vaker op het puntje van mijn stoel, terwijl ik nu op momenten een geeuwreflex niet kon bedwingen.
Misschien komt het omdat ik de voorganger zo hoog heb zitten en een fan ben van de serie, maar ik hoopte op iets meer van Little Nightmares III. Het vinkt bekwaam maar zeer routineus alle vakjes af, waardoor de sleur er hier veel sneller in sluipt. Soms kreeg ik zelfs het gevoel dat bepaalde dingen rechtstreeks uit de vorige delen zijn gerecycleerd en dat wringt toch een beetje. Zelfs de kleine frustraties heeft Supermassive klakkeloos gekopieerd. Door ongelukkige perspectiefkeuzes zijn sommige sprongen onnauwkeuriger dan nodig. Checkpoints liggen soms net een nutteloze kamer of twee te ver uit elkaar, wat in combinatie met de typische trial & error-momenten en instant-deaths een zekere vermoeidheid oproept. Ik merkte soortgelijke problemen al op in mijn recensie van Little Nightmares II, maar toen kon ik ze makkelijker door de vingers zien. In dit nieuwste deel storen ze me op de een of andere manier meer. Nieuwe ideeën, zoals de paraplu die je via luchtstromen naar hogere platforms vervoert, verdwijnen dan weer alvorens ze volledig worden benut.
Audiovisueel hoogtepunt
Visueel schakelt Little Nightmares III dan weer wel een niveau hoger. De nachtmerries die je samen met je kompaan doorkruist, zijn een aaneenschakeling van zorgvuldig in elkaar gezette onheilspellende taferelen, met veel aandacht voor detail en sfeerzetting. Met die groteske kermis halverwege de game als visuele hoogtepunt. Sowieso is er meer visuele variatie door de uiteenlopende thema’s van de vier verschillende hoofdstukken. De enorme creeps die deze locaties bevolken, zoals de Monster Baby in het eerste level, doen de nekharen wel minder snel overeind staan. Wat Supermassive overigens als geen ander begrijpt is dat angst niet alleen in beeld ontstaat, maar vooral in wat je hoort of juist niet hoort. Net als in het tweede deel is de audio top: het wisselt stiltes af met onheilspellende omgevingsgeluiden die je er constant aan herinneren dat je niet veilig bent, terwijl zo nu en dan een streepje muziek op het gepaste moment binnendringt.
Net genoeg voor een leuke avond
Na een vijftal uur (tel er nog wat extra bij op als je alle collectibles wil opsporen), rolde voor het eerst de aftiteling over mijn scherm. Die korte speelduur zelf is niet ongewoon voor de serie (als gamer met een groot gezin en beperkte tijd juich ik het zelfs toe), maar hier eindigt het verhaal nogal abrupt. Juist op het moment dat de game eindelijk op stoom leek te komen en enkele nieuwe ideeën zich aandienden. Terwijl de namen van alle betrokken personen op de televisie verschijnen, blijf ik met het gevoel zitten dat er veel meer in had gezeten. Ik stuur meteen naar een paar collega-recensenten dat ik Little Nightmares III vergelijk met een tributeband: technisch zeer bekwaam, goed genoeg voor een leuke avond, maar niet te vergelijken met het echte werk.
Conclusie
Ondanks al mijn kritische bedenkingen biedt Little Nightmares III toch een avond of twee vermaak. Supermassive serveert ons dus zeker geen stinkende drol voor, maar hun nachtmerrie is wel veruit de minste van de drie. Toch is de sfeer nog altijd uniek, de wereld even fascinerend en wanneer alles even op zijn plaats valt, herinnert het je eraan waarom deze reeks nog bestaat. Little Nightmares III is simpelweg méér Little Nightmares en voor velen zal dat genoeg zijn. Maar ik had na vier jaar iets meer verwacht om de serie vooruit te helpen.
9.2
7.6
1034 
3)
14-10-2025 22:51
