Als liefhebber van dieren schuilt er toch een gek instinct in mij: alle ‘monsters’ die Capcom ontwikkelt moeten sterven. Je hebt de optie om ze met behulp van een val en wat tranquilizers te vangen, maar ik laat expres deze meer vreedzame (laffe?) keuze links liggen. De indrukwekkende beesten in deze games verdienen een echt duel met een waardige dood als eindresultaat. Echter, heel eervol is het allemaal niet – ik ben immers van plan om hun huid en botten als een pyjama te dragen.

Excuses dat ik deze preview open met een korte inkijk op de psychopathische mentaliteit van doorgewinterde Monster Hunter-spelers. Het is ook wat onhandig, omdat juist nu mijn geestelijke gezondheid nog in orde zou moeten zijn nu Wilds nog niet uit is. Het was misschien niet te voorkomen dat ik toch ben aangetast door de lange speelsessie die ik bij een recent preview-event mocht doen. In bijna vier uur tijd heb ik zo’n tien monsters van Capcom’s nieuwste game geslacht. Ik heb daarmee een hoop over de game geleerd, maar net zo goed ook heel erg weinig.


Voor Monster Hunter-games heb je tientallen uren nodig om de game-mechanieken, locaties en natuurlijk de verschillende nieuwe monsters te ontdekken. Capcom belooft met Wilds onder andere dat de speelgebieden weer zijn geëvolueerd. De verschillende biomes zijn een stuk groter dan de locaties die we in World hebben gezien en bovendien worden ze dit keer tot leven gebracht aan de hand van een dynamisch weersysteem. Veelbelovend, maar door mijn moordzucht en de beperkte speeltijd was er geen mogelijkheid om dat allemaal uitgebreid te verkennen.

Ik heb in plaats daarvan het eerste hoofdstuk van het hoofdverhaal grotendeels doorgespeeld. Op basis daarvan ben ik twee belangrijke inzichten rijker geworden. Allereerst legt Wilds, veel meer dan welke Monster Hunter-game dan ook, nadruk op het verhaal en de personages. Deze game speelt zich af in de zo goed als onontgonnen ‘Forbidden Lands’. Dit is een onvoorspelbare regio die nog amper verkend is door de Hunter’s Guild. Het is aan jou om het wispelturig ecosysteem van dit gebied te ontdekken en de mensen die er wonen te helpen met de dreiging van een nieuw mysterieus monster die enkel bekend staat als de ‘White Wraith’.

De personages komen tijdens de missies vaker dan we gewend zijn van de serie aan het woord en gaan soms ook met je mee om je meer over de Forbidden Lands of een specifiek monster te vertellen. Het is een beetje onwennig voor Monster Hunter, maar het was voor die paar uurtjes in ieder geval niet vervelend. Ik moet meer zien om te bepalen of deze gok van Capcom zich daadwerkelijk uitbetaalt.


Het tweede punt dat gelijk opviel is dat Wilds zich voor het verhaal focust op nieuwe monsters. Deze serie grijpt soms iets te graag terug naar bekende monsters uit de rijke catalogus, maar van monsters als Rathian gaat mijn hartje niet meer sneller kloppen. Net als veel fans ken ik alle animaties van de beruchte draak koningin door en door. Het was daarom heerlijk om een nieuwe game te spelen en daadwerkelijk voornamelijk tegen nieuwe monsters te vechten.

De jachten zelf zijn, zoals we van deze serie gewend zijn, spectaculair. De nieuwe monsters zijn stuk voor stuk prachtig vormgegeven en geanimeerd en ik kan niet wachten om ze straks weer naar hartenlust te slachten. Echter, tijdens het spelen ontstond er wel een nieuwe vraag in mijn hoofd: zijn ‘we’ als Monster Hunter community inmiddels te goed geworden in deze games? Wilds is niet makkelijker dan de basis-versies van World en Rise, maar fans hebben de afgelopen jaren honderden uren knettermoeilijke hunts volbracht op ‘Master Rank’. Dit is de rang die pas toegankelijk werd in grote uitbreidingen voor beide games.

In Wilds beginnen we weer op nul en mogen we tegen relatief zwakke ‘Low Rank’ (en later ‘High Rank’) monsters vechten. Logisch allemaal natuurlijk, maar het is naar mijn gevoel tegenwoordig door een overvloed aan ervaring te makkelijk geworden. De monsters die ik mocht verslaan gingen neer zonder dat ik zelf ooit echt in gevaar kwam. Deze langlopende serie heeft inmiddels miljoenen fans, dus er zijn waarschijnlijk grote verschillen ontstaan in het niveau van de vaardigheden tussen verschillende spelers. Wellicht is het tijd om moeilijkheidsgraad-opties te introduceren, want het moet natuurlijk wel enigszins spannend blijven om op deze monsters te jagen.


Een van de grootste vragen is sowieso of de endgame van Wilds straks uitgebreid genoeg is. De basis-versies van World en Rise faalden wat dat betreft, de endgame van die spellen werd pas jaren later echt door de uitbreidingen neergezet. Fans hopen dat Wilds minder afhankelijk is van extra content, maar ik kan daar nu helaas nog niets over zeggen.

Voor deze previewsessie mochten we trouwens een nieuwere build van de game spelen, die al een paar belangrijke kritiekpunten van de bèta van oktober vorig jaar heeft aangepakt. De grootste controverse was het gebrek aan zogenaamde ‘hitstop’. Dit is een term die wordt gebruikt voor de frames die expres door het spel bevroren worden als je een grote beuk uitdeelt. Je ziet het veel in vechtgames, maar dus ook in games zoals Monster Hunter. Dankzij hitstop (én audiovisuele effecten) voel je de impact die je wapen maakt een stuk beter.

Capcom probeerde in eerste instantie de combat meer ‘vloeiend’ aan te laten voelen en daar paste de hitstop techniek blijkbaar niet bij. Er was eind vorig jaar een storm van kritiek daarop en Capcom heeft gelukkig geluisterd. De hitstop is grotendeels terug, maar het voelt nog wel zwakker als je het met de oude games vergelijkt. De ontwikkelaars mogen dus wat mij betreft nog wat meer aan de knopjes draaien. Voor de rest is er sinds de bèta ook aan alle wapens gesleuteld. Ik had niet genoeg tijd om de boel te testen, maar ik was in ieder geval blij om te zien dat mijn geliefde Insect Glaive de beruchte ‘helikopter’-move terug heeft gekregen.


Aan de hand van wat ik heb gespeeld kan ik absoluut nog geen voorlopig oordeel vellen. Het enige wat ik kan zeggen is dat ik me ondanks het gebrek aan uitdaging heel erg goed heb vermaakt met de eerste uren van Monster Hunter Wilds. Tot het review-exemplaar binnenkomt, ga ik ongeduldig de messen in mijn gamer-ziel grondig slijpen. Mijn pyjama-collectie is toe aan uitbreiding.