Een veilige remake
Konami heeft het cijfer drie uit de titel gehaald en vervangen door een delta, maar vergis je niet: dit is Snake Eater, bijna exact zoals je het je herinnert. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de remake van Silent Hill 2 vorig jaar, is Metal Gear Solid Delta een volledig getrouwe en veilige remake. Eentje die zich halsstarrig aan het script houdt en waarbij elke lijn dialoog ongewijzigd blijkt. Tussenfilmpjes zijn 1-op-1 recreaties van hun tegenhangers en de audiobestanden van het stemwerk worden – op enkele uitzonderingen na – gerecycled uit het verleden. Zelfs ontwerpkeuzes die ooit noodzakelijk waren door technische beperkingen zijn grotendeels onaangeroerd gebleven.
Waar Delta zijn sterkste pleidooi voor zijn bestaan maakt, is in de door Unreal Engine 5 aangedreven presentatie die de PS2-graphics vervangt door volledig eigentijdse beelden. Daarbovenop weerspiegelen de gemoderniseerde bedieningselementen de evolutie die de Metal Gear-franchise heeft doorgemaakt sinds de release van MGS3 in 2004. Hoewel de oorspronkelijke ervaring is gemoderniseerd en zo voortreffelijk de huidige generatie consoles binnengeloodst wordt, stond ik er wel versteld van hoe dat wat intact is gebleven twee decennia later nog altijd fris aanvoelt.
Een spionageverhaal dat blijft beklijven
De geheime missie van de Amerikaanse CIA-agent Naked Snake, die achter de vijandelijke linies en toenemende spanningen van de Koude Oorlog moet opereren en wat uiteindelijk tot een emotioneel hoogtepunt leidt, is nu nog nét zo krachtig als in 2004. Aan de plotwendingen en ontmoetingen met allerlei geschifte personages wil ik niet al te veel tekstregels verspillen. Als je de originele release hebt gespeeld, ben je al zeer bekend met het plot. En nieuwkomers laat ik het fantastische, meeslepende, op momenten zeer geschifte, maar ook eindeloos uitgesponnen verhaal graag zelf ontdekken. Ik ken het boeiende verhaal op mijn duimpje, maar zelfs ik werd weer helemaal meegesleurd door de vele memorabele momenten die verpakt zitten tussen het trage begin en de impactvolle climax. Het beklijvende spionageverhaal blijft makkelijk overeind en aangezien het een proloog is voor de hele saga, kan er zelfs zonder enige voorkennis ten volle van genoten worden. Voor nieuwkomers dient deze remake als een perfect startpunt.
Visuele facelift
Dankzij de opvallende grafische facelift wordt dat verhaal deze keer verteld in een mooier visueel decor. Met behulp van de Unreal Engine 5 komt de weelderige Sovjet-jungle nu echt tot zijn recht. Vegetatie beweegt mee als Snake erdoorheen sluipt, het licht verandert wanneer er wolken langstrekken en weerkaatst realistisch op de omgeving, en details zoals modder die aan Snake blijft plakken, zichtbare wonden en gescheurde camouflage versterken het gevoel van overleven.
Vooral personagemodellen hebben baat bij de visuele upgrade en hebben er nog nooit zo scherp uitgezien, met expressievere gezichtsuitdrukkingen die net dat tikkeltje extra geven aan de langgerekte tussenfilmpjes die sommige spelers misschien nog volledig uit het hoofd kennen. Want hoewel er geen enkel element van de cinematografie is veranderd, zijn alle scènes gevuld met hernieuwd leven dankzij alle verhoogde details. Er zijn wel wat problemen die in bijna elke Unreal Engine 5-release zijn geslopen. Kleine haperingen in de prestatie hier, een iets stevigere frameratedip daar, maar voor het grootste deel was het een soepele ervaring. Een patch om die laatste plooien glad te strijken, staat inmiddels wel op de planning.
Vertrouwd maar gestroomlijnd
Qua gameplay behoudt de remake de overlevingsmechanismen van het origineel en moderniseert het de manier waarop spelers ermee omgaan. Het beheren van je uithoudingsvermogen, het dichten van wonden en het experimenteren met camouflage geeft Metal Gear Solid Delta nog steeds een gevoel van diepgang dat maar weinig stealthgames evenaren, terwijl de onhandige menu’s uit het verleden grotendeels zijn gestroomlijnd. Je camouflage veranderen om op te gaan in je omgeving was destijds een van de grote innovaties van de originele Snake Eater, maar je bracht te veel van je tijd door in omslachtige menu’s om het spel optimaal te doorlopen. Doordat je nu naadloos van camouflage kan wisselen (via een shortcut op de d-pad) zonder het spel te pauzeren, is eindelijk een element van de game opgelost dat me altijd mateloos heeft geïrriteerd. Dit verbetert de flow van Snake Eater’s gameplay zoveel, dat ik alleen al op basis hiervan de Delta-remake liever speel dan het origineel. Deze veranderingen elimineren niet volledig de noodzaak om door menu’s te navigeren, maar er is veel minder gedoe met de interface. Het speelt simpelweg een stuk vlotter en intuïtiever.
Nieuwe besturing, nieuw perspectief
Daar draagt ook de New Style-besturing zeker aan bij. Dat hedendaagse over-de-schouder-perspectief met vrije camera zorgt er immers voor dat Delta frisser en actueler dan ooit aanvoelt. Puristen kunnen nog steeds terugvallen op de klassieke beleving, al voelt die vandaag de dag vooral log en enorm onhandig aan. Het nieuwe perspectief maakt een einde aan alle omslachtige dingen die anno 2025 enkel voor frustratie zouden zorgen. Ook voor veteranen is de moderne besturing een verademing, al betekent dat waarschijnlijk ook dat de moeilijkheidsgraad een tandje hoger mag worden gezet. De perspectiefwissel en het toegenomen gebruiksgemak maakt het spel merkbaar eenvoudiger. Vooral sommige baasgevechten zijn plots een fluitje van een cent, terwijl net die iconische confrontaties traditioneel de kers op de taart van de Metal Gear-ervaring zijn.
Traditioneel verfrissend
Ondanks alle modernisering heeft Konami ervoor gekozen de omgevingen in kleinere, afgebakende zones te behouden, compleet met een korte fade-to-black laadtijd tussen de gebieden. Technisch gezien had dat in 2025 natuurlijk vloeiender en meer open gekund, maar het voelt tegelijk als een bewuste knipoog naar de toenmalige ervaring. Het lijkt soms een beetje gedateerd wanneer de vijandelijke AI je niet meer volgt omdat je de grens van zo’n afgebakende zone overschrijdt, maar eigenlijk heeft die bewuste structurele beperking mijn ervaring nooit echt beïnvloed. Integendeel, het uitbuiten van deze beperkingen draagt juist bij aan die typische Metal Gear-speelsheid. Je hebt een arsenaal aan items en mogelijkheden om de bewakers van elk afgebakend stukje omgeving te slim af te zijn. Het stelt je in staat om op verschillende manieren met de NPC’s te spelen die misschien niet altijd even efficiënt, maar zeker leuk zijn. Je hebt heel veel gereedschap tot je beschikking, maar wat echt indrukwekkend is, is de flexibiliteit die elk heeft. Precies die vrijheid in hoe je te werk gaat, maakt van Snake Eater een oerklassieker die zelfs ruim twintig jaar na de release een plaats heeft in het huidige gamelandschap.
Meer dan alleen nostalgie
Terwijl veel hedendaagse AAA-games voorspelbaar en risicomijdend aanvoelen, herinnert Metal Gear Solid Delta: Snake Eater me eraan hoe verfrissend het kan zijn wanneer een spel je simpelweg de ruimte geeft om te durven experimenteren met al de mogelijkheden die je hebt. Ondanks alle filmische ambities durfde dit nog ombeschaamd een game te zijn. Terwijl ik met deze recensie bezig was, realiseerde ik me waarom ik steeds minder enthousiast wordt van nieuwe releases. Games waren ooit mijn grootste passie, maar steeds vaker merk ik dat ze mij niet meer grijpen. Snake Eater deed dat wel: bij zijn originele release in 2004 omdat het toen zo ver vooruit op zijn tijd was, maar ook in 2025 omdat het twee decennia later eigenlijk nog niets aan kwaliteit heeft ingeboet.
Metal Gear Solid Delta: Snake Eater bevat ook de charmante minigame Snake vs Monkey (of Bomberman op Xbox). Je zult het waarschijnlijk niet meer dan één keer spelen, maar het is de moeite waard om even te bekijken. De enige geheel nieuwe modus – de Fox Hunt-multiplayercomponent – komt overigens pas na de lancering uit, waardoor de remake op dit moment enigszins onvolledig aanvoelt.
Conclusie
Weer die iconische jungle, weer dat onvergetelijke verhaal, maar dit keer in een hedendaags jasje. Metal Gear Solid Delta: Snake Eater is een remake van een game die het verdient om in 2025 gespeeld te worden. Voor sommigen mocht het misschien net wat ambitieuzer, maar wat mij betreft is er helemaal niets mis met een iets veiligere 1-op-1 remake die enkel de besturing optimaliseert, de algehele ervaring stroomlijnt en de graphics bijwerkt naar de huidige norm. Voor oude rotten laait de nostalgie bij momenten hoog op, maar is het tegelijkertijd de ultieme manier om MGS3 te spelen. Het is niet alleen een ‘trip down memory lane’, maar ook het perfecte instappunt voor nieuwkomers. Zij maken immers kennis met een game die heeft bijgedragen aan het herdefiniëren van het stealthgenre.
9.1
8.5
7534 
15)
14-09-2025 20:16
