Monster Hunter Wilds speelt zich af in de hectische ‘Forbidden Lands’. In dit continent zijn de seizoenen onvoorspelbaar en ze slaan ook veel sneller om dan normaal is. Jij speelt als een van de jagers van de Hunter’s Guild. Je bent naar de Forbidden Lands afgereisd om het wispelturig ecosysteem te ontdekken, maar ook vooral om een jongen genaamd Nata te helpen. Zijn stam is aangevallen door een mysterieus monster dat enkel bekend staat als de ‘White Wraith’. Je probeert Nata’s thuis te vinden en tegelijkertijd spoor je ook langzaam dit monster op.
Het verhaal van Monster Hunter Wilds is zeker niet iets dat ik enthousiast ooit aan mijn kleinkinderen ga vertellen. Maar in tegenstelling tot alle andere games in de serie is het geen wegwerpartikel. Sterker nog, gezien de hoeveelheid tussenfilmpjes en personages mag je het zelfs knap noemen dat het nooit echt ergerlijk wordt. Dit is de eerste keer dat Capcom een poging waagt om een echt verhaal te vertellen in deze serie. Het is in eerste instantie onwennig en zelfs een beetje gek – zelfs de katachtige palico’s praten nu! Het verhaal en de personages zijn zeker niet bijzonder, maar het is net onderhoudend genoeg om het toch de moeite waard te laten zijn.
Het verhaal wordt geholpen door het tempo van dit spel. Capcom is dit keer totaal niet geïnteresseerd om de speeltijd artificieel op te rekken. Het verhaal is een rollercoaster waarin je enkel tegen toffe monsters vecht. Dit keer zijn er geen verplichte missies waarin je paddenstoelen moet verzamelen of onnodige gevechten tegen hele slappe monsters. Wilds voelt wat dat betreft enorm gepolijst en toegankelijk aan. Dat is alleen maar goed natuurlijk.
Ik heb Monster Hunter Wilds zo’n 50 uur gespeeld. Dat was genoeg om het verhaal te doorlopen en daarna ook zo goed als de hele post-game te zien. Als grote fan van de serie heb ik me ontzettend vermaakt, maar helaas ook vrij vaak achter de oren gekrabd. Laten we met een aantal belangrijke positieve punten beginnen. Allereerst is het ongelofelijk fijn dat Wilds zich vooral op spiksplinternieuwe monsters focust. Van begin tot eind ben je in het verhaal voornamelijk tegen nieuwe beestjes aan het vechten en voor een langlopende fan zoals ik zorgt dit ervoor dat de game lekker vers aanvoelt.
De nieuwe monsters zijn niet allemaal homeruns natuurlijk, maar er zijn meer voltreffers dan normaal en een paar hebben zelfs al mijn lijstje van favoriete monsters in de serie gehaald. Het is Capcom bijvoorbeeld eindelijk gelukt om een monster te ontwerpen dat net zo grotesk is als de beruchte Khezu. Rompopolo is een bizar ogende kraai die bepaalde delen van zijn lichaam als een ballon kan opblazen. Dit monster kan verder niet alleen gif uit zijn bek spuwen, maar het ook via zijn staart in de grond injecteren om het vervolgens over het hele veld als gas te laten ontploffen. Nu Udra is ook heel bijzonder. Dit is de eerste keer dat Capcom een octopus-achtig design heeft gebruikt en ze hebben gelijk alles uit de kast gehaald. Dit beest is niet alleen ranzig en onvoorspelbaar, maar het heeft ook aanvallen die letterlijk vuurwerk op je scherm zijn. Ten slotte wil ik ook nog even Arkveld uitlichten. Dit is het ‘flagship monster’ van Wilds. Dit beest gebruikt zijn extra tentakels als explosieve zwepen en het is bovendien verrassend acrobatisch. Het is een intens gevecht dat het wachten waard was.
Dat vechten is sowieso zoals gebruikelijk erg goed verzorgd. De duels tegen gigantische monsters zijn nog altijd fantastisch. Dit is natuurlijk de kern van Monster Hunter en die blijft gewoon onverminderd sterk. Dat betekent niet dat er niets nieuws onder de zon is. Capcom introduceert voor de generatie een aantal nieuwe mechanieken. Zo is het nu mogelijk om monsters te verwonden door continu dezelfde plek aan te vallen. Die wond kun je vervolgens als een puistje laten exploderen via de nieuwe ‘Focus Strike’. Dit doet niet alleen veel schade, maar afhankelijk van je wapen heeft het vaak ook extra effecten.
De veertien wapens zijn overigens stuk voor stuk opnieuw gebalanceerd en voorzien van nieuwe moves. De leercurve voor nieuwkomers blijft hoog, maar voor veteranen zijn er dus ook genoeg nieuwe dingen om te leren. Dan heb ik nog niet eens Power Clashes, Perfect Guards en Offset Attacks genoemd. Dit zijn nieuwe heerlijke counters waarmee je monsters flink te grazen kunt nemen. Het wondsysteem en de andere nieuwe mechanieken passen naadloos bij die voorgenoemde kern en verrijken het ijzersterke vechtsysteem van Monster Hunter alleen maar verder.
Tot slot heb ik ook alleen maar complimenten voor het design van de wapens en uitrusting. Capcom laat met Wilds de soms wat conservatieve en ‘realistische’ designs van World grotendeels achterwege. In plaats daarvan ontgrendel je allerlei spannende en excentrieke designs die je motiveren om een hele collectie op te bouwen. ‘Fashion Hunters’ gaan echt smullen van deze game.
Ik heb tot nu toe Wilds de hemel in geprezen en de game verdient dat ook, maar helaas zijn er dus ook een aantal negatieve punten die we moeten bespreken. Verreweg het grootste minpunt is het mijns inziens slechte leveldesign. De onthullingstrailer van Wilds, die eind 2023 werd gepubliceerd, beloofde een Monster Hunter-game die voor het eerst echt wijd open zou zijn. We zagen ook spannende nieuwe elementen zoals hordes monsters en een dynamisch weersysteem. Mijn indruk was natuurlijk dat Wilds in die aspecten weer een evolutie zou zijn op World en Rise.
De realiteit is dat Wilds een stuk minder ambitieus is dan gedacht en dat al die voorgenoemde nieuwe elementen amper een rol spelen. Om te beginnen is dit absoluut geen open-wereld game. Technisch gezien zijn de verschillende biomen via gangetjes aan elkaar verbonden, maar monsters reizen bijvoorbeeld nooit tussen de verschillende locaties. Persoonlijk had ik niet echt een behoefte aan een open wereld, dus dit is verder voor mij geen probleem. Nee, de echte issue is het feit dat de meeste locaties in dit spel verrassend krap en simplistisch zijn ontworpen.
Neem bijvoorbeeld de Scarlet Forest. Dit rijke bos is prachtig en oogt lekker druk, maar het is ook heel curieus ontworpen. Dit is geen bos waar je vrolijk doorheen kunt wandelen, maar in plaats daarvan is het opgedeeld in zo’n dertig verschillende segmenten met duidelijke in- en uitgangen en harde grenzen. Locaties die uit meerdere genummerde segmenten bestaan, is natuurlijk altijd al hoe maps in Monster Hunter zijn ontworpen. Waar Wilds volledig de mist ingaat is dat er dit keer veel meer segmenten zijn. Daarbij zijn ze ook een stuk kleiner en meer homogeen. De Scarlet Forest voelt daarom vooral aan als een irritant en nauw doolhof. Het is zo’n beetje de slechtste manier waarop Capcom de serie kon ‘opschalen’.
De andere locaties in Wilds zijn helaas niet veel beter. Elke nieuwe bioom in World en Rise was een feest om te ontdekken. In Wilds valt het leveldesign dus bijna elke keer weer tegen. Die voorgenoemde segmenten zijn bovendien qua geometrie stuk voor stuk vrij simplistisch. In met name World moest je bijvoorbeeld wel eens op oneven grond vechten of misschien stonden er een paar obstakels zoals bomen en steenpilaren. Dit zorgde ervoor dat de ruimte waarin je tegen de monsters vocht ook invloed had. Soms was het zelfs een beetje ongemakkelijk, maar dat maakte het juist leuk. En omdat monsters vaak tussen verschillende ruimtes bewegen, zorgde dat op natuurlijke wijze voor variatie.
In Wilds is zo goed als elke ruimte – een handjevol uitzonderingen daargelaten natuurlijk – simpelweg plat en open. Dit is ongetwijfeld een bewuste keuze om het spel wat meer toegankelijk te maken, maar het resultaat zijn maps die minder uniek aanvoelen, minder leuk zijn om te verkennen en minder variatie hebben als arena’s waarin je knokt. Het artistieke aspect van de biomen valt bovendien ook een beetje tegen. World maakte indruk met originele locaties zoals de Coral Highlands en de Rotten Vale. Wilds keert vooral terug naar bekende thema’s (woestijn, bos, vulkaan, ijsgebied) en voert die, met uitzondering van de woestijn, niet bepaald bijzonder uit. Het voorgenoemde weersysteem had voor een wat unieker gevoel moeten zorgen, maar behalve leuke visuele effecten heeft het amper impact. Sterker nog, volgens mij zijn er in twee van de vijf maps helemaal geen effecten. Het helpt daarbij ook niet dat zo'n beetje de helft van de game zich ondergronds afspeelt.
Je vraagt je trouwens sowieso af wat het nut is van de maps in dit spel, want in de praktijk zie je ze eigenlijk alleen maar voorbijflitsen op je Seikret mount. Dit hulpje brengt je automatisch naar het monster, waardoor je sowieso de verschillende locaties nooit echt hoeft te verkennen. Wilds heeft wat dat betreft de filosofie van Rise overgenomen: enkel de monstergevechten doen ertoe. Je hoeft niet zoals in de oudere games het monster eerst zien te vinden, in plaats daarvan staan ze onmiddellijk op je kaart en je wordt er automatisch naartoe gebracht.
Wilds gaat nog een stukje verder, want je hoeft je ook minder dan ooit op een jacht voor te bereiden. De buffs die je van maaltijden krijgt gaan bijvoorbeeld nu langer dan een enkele hunt mee en je hoeft amper na te denken over nieuwe ingrediënten vrijspelen. Vergeten om hot en cold drinks mee te nemen? Geen nood, in biomen waar die nodig zijn kun je nu overal nieuwe insecten vinden die je de benodigde buff geven. Zelfs de boerderij-functie gaat nu via een extreem simpel menu.
Je zou dit alles als ‘quality-of-life’-verbeteringen kunnen bestempelen en ik twijfel er niet aan dat veel spelers dit allemaal prima zullen vinden. Monster Hunter wordt namelijk sowieso elke generatie weer toegankelijker, maar voor mij is Wilds het kantelpunt waarin ze dit eindelijk te ver hebben doorgevoerd. Ik ben een fan die de secundaire elementen van Monster Hunter ook leuk vindt. Ik wil mijn slaapkamer inrichten, moeite doen om nieuwe kookingrediënten te ontgrendelen, me rustig op jachten voorbereiden en monsters zelf opsporen. Dit alles is waardevolle ‘downtime’ tussen de epische jachten door en het is ook fijn om over andere dingen na te denken, behalve over hoe je zo efficiënt mogelijk monsters kunt slachten. Je krijgt via de toegenomen aanwezigheid van het verhaal nog steeds wel een beetje downtime in Wilds, maar voor de rest is dit spel enkel vechten en adrenaline.
Ik heb een vergelijkbaar standpunt wat betreft de mutliplayer. Wilds is ten opzichte van World gefikst in de zin dat het nu crossplay ondersteunt en vooral dat je probleemloos samen met vrienden het verhaal kunt doorlopen. Toch mis ik de oude multiplayer-tentjes waarin je je samen als groep moest voorbereiden op een jacht. Tijdens het wachten kon je vaak een potje armworstelen, samen een maaltijd eten of andere gekkigheidjes doen. Als je met vreemden in Wilds speelt, zijn de sociale aspecten zo goed als verdwenen. Behalve soms een paar vriendelijke emoji’s is er geen interactie meer en daardoor voelt het eerder alsof je met NPC’s speelt. De reden dat ik dit alles aanhaal is dat Capcom in zijn ambitie om Monster Hunter zo groot mogelijk te maken inmiddels toch wel een belangrijk stukje identiteit van de serie heeft weggesneden.
Conclusie
Monster Hunter Wilds is de nieuwe ultieme Monster Hunter-game puur als het over monstergevechten gaat. Met een karrenvracht aan nieuwe bijzondere beesten en heerlijke nieuwe mechanieken is dit wat dat betreft een geweldige ervaring. Wilds doet alleen ook zichzelf tekort met het verrassend slechte leveldesign en door het verwijderen of oppervlakkig maken van secundaire elementen. Hierdoor is het niet mijn favoriete Monster Hunter-game geworden, maar dat neemt niet weg dat ik me wederom kostelijk heb vermaakt met dit spel. Ik hoop alleen dat de toekomstige games in de serie de unieke identiteit van Monster Hunter niet nog verder zullen aantasten.
8.8
10
7950 
191)
24-02-2025 18:11
Zin in.
