De meest bijzondere games doen er vaak het langst over om uit te komen. Dat is zeker het geval bij Skate Story, een game die ik al sinds 2022 in de gaten houd. Solo-ontwikkelaar Sam Eng heeft zijn tijd genomen om deze uniek ogende skategame tot in de puntjes te perfectioneren. Of dat is gelukt, lees je in deze review.


Scherven brengen geluk
In Skate Story speel je als een skater gemaakt van glas en pijn. Val je op je snufferd? Dan spat je uiteen in duizenden scherven. Het is een metafoor die veel zegt over dit avontuur: kwetsbaar, hard en onvergetelijk mooi. De reis neemt je mee door negen hoofdstukken van de onderwereld en schotelt je een caleidoscoop van de meest absurde straten, vervreemde skateparken en andere bizarre locaties voor, om aan het eind van elk hoofdstuk een maan te verorberen. Alleen zo bevrijd je jezelf uit de klauwen van de duivel, die je maar al te graag in zijn greep houdt.

Het is een unieke insteek voor een skateboardgame, maar eentje die zeker niet misstaat. De meeste levels bestaan uit een stukje racen, gevolgd door een open gebied en een grote boss fight. In die open zones kun je gaan en staan waar je wilt, terwijl je missies voorgeschoteld krijgt en nieuwe tricks leert die je weer kunt gebruiken voor de baasgevechten. Ook vind je hier optionele activiteiten om Soul mee te verdienen, waarmee je nieuwe onderdelen voor je board koopt. Leg je de focus op de hoofdmissies, dan ben je per hoofdstuk zo'n drie kwartier bezig. Doe je het wat rustiger aan, dan kun je in de open gebieden ook natuurlijk zo lang blijven als je zelf wilt.


Roekoe
Hier voelt Skate Story het meest aan als een traditionele skategame. Vergezeld door een konijn en een punthoofd skate je vrij rond, probeer je combo's uit en verzamel je bijvoorbeeld letters, net als in de Tony Hawk-reeks. Maar hier doe je dat niet omdat het spel het vraagt, maar omdat je iets moet printen en een schrijvende duif de computer bezet houdt. Met z'n kleine snavel kan hij namelijk maar één letter per keer typen. Hoe meer woorden je voor 'm verzamelt, hoe sneller hij klaar is. Logisch, toch? Het zijn dit soort absurde momenten die Skate Story extra memorabel maken.

Hoewel ik vrij kritisch ben op de besturing van skategames, moet ik zeggen dat Skate Story heerlijk in de hand ligt. Het voelt als een mix tussen Tony Hawk en de Skate-reeks, maar weet hier een compleet eigen draai aan te geven die erg goed uit de skateverf komt. Door schouderknoppen te combineren met de springknop tover je flitsende tricks uit je controller, die je aan elkaar moet rijgen tot een zo lang mogelijke combo. Eindig je deze met een 'stomp', dan worden punten definitief toegevoegd aan je score en richt je eventueel schade toe aan een vijand of baas. Het is een zeer intuïtief systeem dat Skate Story gelijk veel interessanter maakt dan wanneer het gewoon een skatespel was geweest.


Neon Genesis Skatevangelion
Maar het is de presentatie die Skate Story tot kunst verheft. Wie jarig is trakteert, en hoewel ik geen idee heb wanneer Sam Eng jarig is, voelt Skate Story van begin tot eind aan als een waanzinnige audiovisuele traktatie. De game heeft sowieso al een unieke visuele stijl, maar transformeert ook nog eens met elk hoofdstuk. Hoe dieper je in de onderwereld verzeild raakt, hoe kleurrijker en krankzinniger het allemaal wordt. Zonder te veel weg te geven: je verslaat niet alleen zichtbare demonen, maar ook je innerlijke. En hoewel dat ongewoon is voor een skateboardgame, werkt het verrassend goed. De game geeft ook een flinke knipoog naar Neon Genesis Evangelion, een van de beste animatieseries ooit. Vooral in het gedurfde gebruik van typografie zijn de gelijkenissen groot met de 90's klassieker van Hideaki Anno, maar ook in het verhaal zullen fans dingen herkennen.


De kloppende hartslag van dit alles is een fenomenale soundtrack van Blood Cultures, die niet alleen oudere nummers uit hun discografie bevat, maar ook compleet nieuwe muziek speciaal gecomponeerd voor Skate Story. Hoewel ik een deel ziek in bed op m'n Steam Deck speelde – waarop de game als een zonnetje maantje draait – is dit er eentje waarbij het geluid op standje burenruzie gezet hoort te worden. Richting het einde kom je terecht in een level waar de drums op een gegeven moment zo bizar luid uit je speakers knallen, dat je bijna zelf de politie zou bellen voor geluidsoverlast. Het geeft je zo'n adrenalineboost wanneer je met 50 kilometer per uur door een level raast, dat is gewoon niet in woorden uit te leggen.

Nieuw begin
Jammer genoeg laat de game af en toe toch wat steekjes vallen. En niet alleen steekjes. Ook ik viel meerdere keren door de levels heen. En hoe strak de presentatie ook is, zo strak zit ook de goedgevulde glazen luier die onze skater lijkt te dragen als hij loopt. De loopanimatie ziet er namelijk zeer knullig uit, maar gelukkig spendeer je 99% van de tijd op je board. Het grootste minpunt is echter het ontbreken van een chapter select. Skate Story is een lineair avontuur, dus wil je dat ene open gebied uit hoofdstuk 5 nog eens bezoeken? Dan moet je de hele game opnieuw doorspelen. Op moment van schrijven zit er overigens een bug in de PS5 Pro-versie die performanceproblemen veroorzaakt. De ontwikkelaar werkt aan een patch, maar mocht je op dit platform willen spelen, wacht dan nog even.


In een jaar waarin we zowel een remake van twee ijzersterke Tony Hawk-delen als een gloednieuw Skate-deel kregen, is het eigenlijk te gek voor woorden dat een indiegame deze twee giganten voorbij skatet. Toch is het waar: Skate Story is mijn favoriete skateboardgame van het jaar. En niet alleen dat. Terwijl de Budgetgamingredactie achter de schermen hard aan de eindejaarslijstjes werkt, weet deze game met gemak mijn persoonlijke top 10 binnen te skaten. En in een ijzersterk gamejaar als 2025 is dat zeer bewonderenswaardig.

Conclusie
Tussen het uiteenspatten van mijn glazen lichaam en het verorberen van een maan, werd mij glashelder hoe bijzonder Skate Story is. Het is een game die de ziel van skateboarden begrijpt, zelfs wanneer het de regels ervan verbuigt. Uiteindelijk gaat Skate Story eigenlijk helemaal niet over het verslaan van demonen, maar over het gevecht met jezelf, uitgevochten op een plank met wieltjes.