Toen ik Blue Prince ongeveer een jaar geleden voor het eerst zag, wist ik niet goed wat ik ervan moest vinden. Ik zag een van mijn favoriete streamers het spelen en het zag er leuk uit, maar het wist mij niet helemaal te grijpen. Toch bleef de titel in mijn achterhoofd spoken, en bijna een jaar later kreeg ik de kans om zelf met de game aan de slag te gaan. Of mijn mening over Blue Prince is veranderd? Dat lees je in deze review.



De Betoverde Doolhof
In Blue Prince stap je in de schoenen van Simon P. Jones, een jongen die het mysterieuze landhuis van zijn overleden oudoom erft. Maar er zit een addertje onder het gras: Simon krijgt de sleutels van het landhuis alleen als hij de verstopte 46e kamer weet te vinden. Op het eerste gezicht lijkt dat niet zo moeilijk, ware het niet dat de layout van het huis elke dag reset en je maar een beperkt aantal stappen kunt zetten voordat dit gebeurt. Het concept deed me in eerste instantie een beetje denken aan De Betoverde Doolhof, het bordspel van Ravensburger uit de jaren 90, maar Blue Prince gaat nog veel dieper dan dat.


Aanvankelijk lijkt de game vrij simpel: bij het betreden van het landhuis word je begroet door drie deuren. Elke keer dat je een deur probeert te openen, verschijnen er drie willekeurige blauwdrukken van kamers waaruit je er één moet kiezen. Zodra de deur opengaat, is dat de kamer die je op magische wijze te wachten staat. Soms bevatten die kamers sleutels om gesloten deuren mee te openen, edelstenen waarmee je zeldzamere kamers kunt plaatsen, of geld om iets te kopen in een winkeltje. Alles in de hoop dichter bij die illustere 46e kamer te komen. Omdat elke kamer normaal gesproken maar één keer geplaatst kan worden, moet je zorgvuldig plannen hoe je ze op de plattegrond van het huis positioneert. Alleen zo bereik je hopelijk die ongrijpbare kamer, waar misschien wel antwoorden verborgen liggen.

Kennis is macht
Hoe meer kamers je bezoekt, hoe meer je begint te ontdekken. Misschien vind je ergens een brief met informatie die pas drie dagen later relevant blijkt, of kom je een uitleg tegen voor iets waar je eerder nog je hoofd over brak. De kans dat je op je eerste dag meteen de Antechamber, de enige kamer op je kaart aan het begin van een dag, bereikt is klein, maar dat betekent niet dat je geen vooruitgang boekt. Blue Prince is een puzzelgame die net zo veel draait om wat je ín het spel bereikt, als om wat je erbuiten leert. Elke ontdekking voelt daardoor als een stap vooruit. Hoe meer kennis je vergaart over het huis en zijn geheimen, hoe verder je komt in de dagen die volgen. Iedere vondst is een klein stukje van de puzzel dat op z’n plek valt.


Zoals je misschien al hebt opgemerkt, heeft Blue Prince best wat raakvlakken met roguelites en deckbuilders, maar de game volledig in die hokjes plaatsen voelt niet helemaal juist. De invloeden zijn er zeker, maar tegelijkertijd ademt het veel meer de sfeer van klassiekers als Myst of The Witness. Na 42 in-game dagen, verdeeld over een kleine 20 speeluren, haalde ik de credits, maar het voelt alsof ik pas net het topje van de ijsberg heb verkend. Ik eindigde met meer vragen dan antwoorden, en talloze puzzels bleven onopgelost. Collega Karel, die ook met de game aan de slag ging, bereikte al na zes in-game dagen de credits, maar heeft inmiddels al meer tijd in de game gestoken dan ik en doet nog steeds nieuwe ontdekkingen. Sterker nog, in de Discordserver, die de ontwikkelaar voor de pers had opgezet tijdens de reviewperiode, zitten mensen die al ver boven de honderd uur in Blue Prince hebben zitten en er geen genoeg van kunnen krijgen. Je haalt net zoveel uit Blue Prince als dat je er zelf in stopt. Wat dat betreft heeft de game qua opzet wel wat weg van het vorig jaar verschenen Animal Well, met als verschil dat daar een hoop puzzels in zaten die je samen moest oplossen, terwijl je in Blue Prince alles in theorie zelf zou moeten kunnen doen. Zolang je hersenen maar genoeg kronkels hebben.

Blind puzzelen
Om je een beeld te geven: mijn harde schijf telt inmiddels een map met 150 screenshots van dingen die ik wilde onthouden. Mijn telefoon staat vol met notities en mijn bureau ligt bezaaid met handgeschreven krabbels. Hierin doet de game me sterk denken aan Lorelei and the Laser Eyes, waar ik vorig jaar zo enthousiast over was. Kamers die eerst niets bijzonders leken te bevatten, bleken uren later vol verborgen geheimen te zitten. Sommige ruimtes helpen je pas verder als je ze combineert met andere specifieke kamers en ga zo maar door. Ik zou dolgraag willen schrijven over alle briljante 'aha'-momenten die de game me bezorgde, maar alles wat ik kan zeggen zou iets voor jou als speler kunnen spoilen. En die magische momenten wil ik je zeker niet ontnemen. Blue Prince is een game die je zelf aan de tand moet voelen om te begrijpen wat ‘m zo bijzonder maakt.


En dat maakt Blue Prince ook een vrij lastige game om te recenseren. Als recensent kreeg ik de kans er grotendeels blind in te duiken, en zo ontvouwde de game zich langzaam laagje voor laagje tot het meesterwerk dat het is. Maar als lezer zie je straks de score en denk je misschien een game voorgeschoteld te krijgen die vanaf het eerste moment laat zien waarom het zo bijzonder is. Zo werkt Blue Prince niet. Dit is een spel dat draait om de reis, niet om het weten van de oplossing. Een game waarbij je je in de eerste paar uur nog afvraagt waarom het ontwikkelaar Tonda Ros acht jaar heeft gekost om te maken, tot je er dieper en dieper in verzeild raakt en langzaam begint te voelen hoeveel er écht onder de oppervlakte schuilgaat.

Top 10
Maar hoe goed ik Blue Prince ook vind, de game is niet perfect. Zo zijn er dagen waarop de willekeur je flink dwars kan zitten en je alleen maar blauwdrukken voorgeschoteld krijgt waar je op dat moment helemaal niets mee kunt. En hoewel je bijna iedere dag wel iets nieuws ontdekt of vrijspeelt, voelt dat niet altijd zo. Daarnaast is het jammer dat je je voortgang niet tussentijds kunt opslaan om later verder te gaan, en is de game alleen in het Engels te spelen. Begrijpelijk, gezien de taalpuzzels, maar voor spelers die minder sterk zijn in het Engels kan dat de ervaring flink in de weg zitten.


Dat dit een bijzondere game is hoef ik je na deze review niet meer te vertellen. Ook op de Budgetgamingredactie is een groot deel inmiddels besmet met het Blue Prince-virus. En hoewel 2025 een belachelijk vet jaar voor games lijkt te worden, moet het al raar lopen als Blue Prince aan het eind van het jaar niet in mijn top 10 staat. Het is geen game die je even snel uitspeelt, maar een grote puzzel die je net zo veel beloont als dat het je uitdaagt. En dat maakt het een van de meest memorabele ervaringen van het jaar.

Conclusie
Het geniale van Blue Prince zit ‘m niet in grote, indrukwekkende momenten, maar in de stille seconden waarin alles plots op z’n plek valt. Dit is een game die vertrouwen heeft in de speler en deze niet behandelt als een kind. Een game die je niet aan de hand neemt, maar je uitdaagt om zelf verbanden te leggen, wat elke ontdekking, hoe klein ook, tot iets magisch maakt. En net als het landhuis zelf laat de game je nooit helemaal los. Zelfs niet als de credits al lang over het scherm zijn gerold.