Leve de quest markers
Vooraleer we in deze review duiken, is het belangrijk om te weten welk vlees je met onderstaande reviewer in de kuip hebt. The Legend of Zelda: Tears of The Kingdom, Elden Ring, Baldur’s Gate 3: stuk voor stuk bejubelde games die ik in de afgelopen jaren heb gespeeld, maar niet heb afgewerkt. Stuk voor stuk games die jou als speler in een wereld gooien en je vervolgens aan je lot overlaten. Amper of geen tutorials, een gebrek aan quest markers en vervolgens heel veel trial and error en bijhorend tijdverlies. Nu mijn beschikbare tijd als jonge vader steeds beperkter wordt, schuif ik tijdrovende games als deze gemakkelijker aan de kant en kies ik in plaats daarvan voor een duidelijke, hapklare brok. En dan klinkt een nieuwe Assassin’s Creed-game je natuurlijk als muziek in de oren. Een game die traditiegetrouw veel tijd in beslag neemt, maar je nooit laat raden wat de volgende stap is.
Richting Japan
Met Assassin’s Creed Shadows gooit Ubisoft het veertiende spel in de langlopende Assassin’s Creed-reeks onze richting uit. Grote nieuwigheden moet je ook niet verwachten. Ubisoft speelt het op veilig en kopieert zijn succesformule uit de voorgaande games en past ze toe op een nieuwe regio in een nieuw continent. Voor het eerst trekt de serie namelijk naar Japan, waar we ons in de zestiende eeuw tussen de samoerais bevinden. Een interessante (en riskante) setting, zeker in een jaar waarin ook Ghost of Yotei, het langverwachte vervolg op Ghost of Tsushima, uitkomt.
Gekende elementen
Je kunt in deze game dus opnieuw rekenen op uitzichtpunten die je moet beklimmen, waarna interessante missies en verzamelobjecten in de omliggende regio op je kaart verschijnen. Hoe meer belangrijke vijanden je uitschakelt, hoe meer informatie je verzamelt en zo moord je je een weg naar je einddoel: wraak nemen voor het onrecht dat je werd aangedaan in het verleden.
Elke succesvolle missie levert je niet alleen betere wapens, maar ook XP en vaardigheidspunten op. Die punten kan je inzetten in een uitgebreide skill tree met maar liefst zes thema’s per personage. Per personage? Jawel, want voor het eerst in de geschiedenis van de reeks, krijg je niet één, maar twee protagonisten voorgeschoteld, maar daarover later meer!
Zoals het een klassieke role playing game betaamt, word je gaandeweg sterker en beschik je over meer vaardigheden en een arsenaal aan accessoires om je vijanden een kopje kleiner te maken. Die vijanden hebben als vanouds een cijfer boven hun hoofd die hun sterkte aanduidt, makkelijk zat. Bij de start van een missie zie je ook de moeilijkheidsgraad van die missie die je kan vergelijken met je eigen XP-level. In deze Assassin’s Creed Shadows kan je gerust een poging ondernemen om een moeilijkere missie te starten die boven je eigen XP-niveau ligt. Een verbeterpunt tegenover Assassin’s Creed Origins. Daar kreeg je indertijd een melding dat je niet over voldoende ervaring beschikte en beter wat zijmissies kon gaan spelen. Je beschikt nu dus over iets meer keuzevrijheid.
Anderhalf personage
Zoals hierboven vermeld, zijn er twee protagonisten in Assassin’s Creed Shadows: Yasuke en Naoe. Je begint het spel met een korte introductie van Yasuke: een gespierde, zwarte samoerai die overal waar hij komt, heel wat bekijks heeft. Er was online heel wat heisa over de keuze om een Afrikaanse samoerai als speelbaar personage op te nemen in een game die zich afspeelt in het feodale Japan. Het duurde dan ook niet lang tot het woord ‘woke’ de kop op stak. Spelers kunnen echter op beide oren slapen, want in het verhaal van Assassin’s Creed Shadows kom je uitgebreid te weten hoe Yasuke, eigenlijk een Portugees, verzeild is geraakt in Japan. Yasuke groeit uit tot een heuse samoerai-krijger, maar voordat je dat ontdekt, moet je de eerste tien uur met Naoe aan de slag. Want na de openingsscène met Yasuke, word je vrijwel meteen in Naoe’s verhaal gekatapulteerd, waarna je enkel met haar verder kan. Het eerste hoofdstuk van het verhaal draait vervolgens enkel nog maar rond Naoe’s origin-story. Een vrouwelijke ninja die kwiek is op haar voeten en de dood op een geliefd familielid wil wreken.
Ongebalanceerd
En daar schuilt meteen mijn grootste kritiek (tot nu toe) op de game: het geheel voelt heel erg ongebalanceerd aan. Ik had verwacht dat de verhalen van Yasuke en Naoe vanaf het begin mooi in elkaar verweven zouden worden, maar dat blijkt dus niet het geval te zijn. Na twaalf uur spelen, komen ze elkaar eindelijk tegen en het is pas vanaf dat moment dat je aan de slag kan met Yasuke. Een vreemde keuze, want plots krijg je maar liefst 21 vaardigheidspunten om uit te delen aan de samoerai, terwijl je het personage nog niet hebt gebruikt. Wie weet was dit eerste hoofdstuk origineel gezien veel gebalanceerder uitgewerkt, maar heeft Ubisoft aanpassingen gedaan aan het verhaal en Naoe’s deel naar voor geschoven om criticasters te paaien? Ofwel is Yasuke’s verhaal pas in een latere fase toegevoegd? We hebben er voorlopig het raden naar, maar het voelt niet helemaal juist.
Als een olifant in een porseleinwinkel
Na een tiental uurtjes spelen met ninja Naoe en haar katana, was ik wel toe aan wat afwisseling in de combat. Ik koos er dan ook voor om met Yasuke verder te spelen zodra dit kon. Ik was benieuwd hoe zijn vechtstijl eruit zou zien en dat stelde niet teleur: met Yasuke kan je gewoon naar vijanden toe rennen en ze met bruut geweld een kopje kleiner maken. Yasuke’s (vecht)stijl is allesbehalve subtiel. Heel leuk wanneer er veel vijanden rond je staan, maar minder aangenaam wanneer je grote afstanden moet overbruggen. De wereld in Assassin’s Creed Shadows is namelijk enorm uitgestrekt en er is niet altijd een paard in de buurt om grote afstanden te overbruggen.
Even tussendoor: kan iemand me trouwens uitleggen waarom ik een NPC met een druk op de knop automatisch kan volgen tijdens een escort-missie, maar waarom mijn paard niet automatisch naar mijn bestemming kan rijden? Ubisoft geeft je wel de optie om een route naar je locatie op je scherm te toveren, maar je moet wel nog steeds zelf je paard besturen. Dat zou geen probleem zijn als dat paard zich vlot door de wereld beweegt, maar de dieren botsen overal tegenaan, kunnen niet door dichtbeboste gebieden lopen en weigeren tempo te maken wanneer je je in een dorp bevindt.
Ik heb dus al uren rondgerend van hot naar her, rotsen en tempels beklommen en … gevloekt. Want het merendeel van dat klimwerk is onmogelijk met Yasuke. Waar Naoe vlotjes overal op klautert en waar nodig haar grappling hook gebruikt om de top van een tempel te bereiken waar je een viewpoint kan synchroniseren, staar je met Yasuke naar boven, krab je even aan je hoofd en moet je weer vruchteloos afdruipen. Ja, je leest het goed: een assassijn die niet kan klimmen. Weer zo’n vreemde keuze. Ook op Kuji-Kiri plaatsen staat Yasuke trouwens te niksen: enkel Naoe kan deze missies starten die een blik werpen op haar verleden. Dit alles zorgde ervoor dat ik snel weer terugschakelde naar Naoe om de open wereld te verkennen en Yasuke enkel ging gebruiken voor zijn specifieke missies of op plaatsen waar veel vijanden waren en ik niet geduldig iedereen een voor een met stealth wou uitschakelen.
Veel verzamelwerk en nutteloze minigames
De open wereld van Assassin’s Creed Shadows is opnieuw groot. Er zijn negen provincies om te verkennen en deze gebieden zitten allemaal tjokvol NPC’s om mee te praten, zijmissies om te voltooien en kisten vol outfits, wapens en resources om te openen. Maar daar stopt het bijlange nog niet, want daarnaast zijn er nog tempels waarbij je kan bidden in ruil voor wat XP, dieren die je moet observeren en schilderen in ruil voor accessoires om je hoeve mee in te richten, verloren pagina’s vinden… Het voordeel hiervan is dat er altijd wel iets in de buurt is om te ontdekken onderweg naar de volgende missie. Het grote nadeel is dat deze overload aan nevenactiviteiten je niet alleen afleidt van je hoofddoel, maar ook gewoon weinig meerwaarde biedt aan de beleving. Integendeel: het merendeel voelt aan als vulling om de speelduur van Assassin’s Creed Shadows te rekken. Met een verhaal dat al 40 uur in beslag neemt, lijkt me dat nergens voor nodig.
Soms doet Ubisoft ook volstrekt onnodige zaken: wanneer Naoe een Kuji-Kiri plek ontdekt, moet je eerst een minigame spelen waarbij je bepaalde knoppen indrukt op het juiste moment. Dit is niet vernieuwend, niet uitdagend en ronduit saai. De eerste paar keren word je daarna nog beloond met een flashback-missie, maar zodra dat element verdwijnt, begin je je toch vragen te stellen waar je je tijd aan spendeert.
Home sweet home
Nu we het toch over nutteloze nieuwigheden hebben: Naoe heeft in haar thuisdorp een hoeve ter beschikking die je kan uitbreiden met een stal, een studeerruimte, een smederij, een dojo, een theeruimte en een Kakurega. Al die ruimtes kan je upgraden om verschillende voordelen in het spel vrij te spelen. Al is het me een raadsel waarom Ubisoft je een stal laat bouwen, maar je niet de optie geeft om daarin gebruik te maken van de paarden. Daarnaast vraag ik me ook af wie zijn tijd wil spenderen aan het inrichten van zijn dorp met verschillende soorten daken, andere kleurtjes voor de muren of het inrichten van een kast met kaarsen.
Wél nuttig zijn de verschillende Kakurega’s die je kan kopen in de wereld. Die bieden je een thuisbasis waar je snel naar kan reizen om je munitie en rantsoen aan te vullen, contracten (vermoord persoon X, verzamel item Y, plunder kamp Z) te aanvaarden en je scouts te refreshen. Die scouts zijn ook een nieuwigheid. Je hebt ze nodig om te bepalen waar een NPC voor je huidige missie zich bevindt. Je start het spel met drie scouts die je kan inzetten en je stuurt ze uit door met je cursor over de kaart te bewegen en met een druk op de knop binnen een bepaalde radius een quest marker tevoorschijn te toveren. Je krijgt automatisch nieuwe scouts wanneer het seizoen verandert, maar je kan het dus ook doen door een Kakurega binnen te wandelen en daar een kleine prijs te betalen. Je kan meer scouts krijgen door je studeerruimte in de hierboven genoemde hoeve te upgraden.
Degelijk ondanks de tekortkomingen
Wie mijn review-in-progress tot het einde heeft gelezen, denkt ongetwijfeld dat ik wel héél streng ben voor deze Assassin’s Creed-game. En dat klopt! Assassin’s Creed heeft niet de acteerprestaties van Baldur’s Gate 3, niet de creativiteit van Tears of the Kingdom en geen epische baasgevechten zoals Elden Ring. Ironisch genoeg de games die ik na verloop van tijd links heb laten liggen omwille van hun stijle leercurve. Grafisch is Assassin’s Creed Shadows piekfijn in orde en de gameplay-loop met de vele quest markers heeft nog steeds iets uitnodigend. Maar in een wereld waarin de goede games talrijk zijn en mijn beschikbare tijd daalt, mogen we naar mijn mening meer verwachten van grote studio’s in plaats van het knip- en plakwerk met een likje verf dat Ubisoft ons wederom serveert. Hopelijk weten ze mij nog te overtuigen in de resterende speeltijd van het verhaal.
Voorlopige score:
8123 
191)
20-03-2025 22:52
